A Fundación Preescolar na Casa puxo fin á súa actividade coa reunión de fin de curso. En dita reunión, a Presidenta da Fundación Marisol Fernández Rocha, en nome de todos os patróns, agradeceu aos traballadores e traballadoras o seu traballo e dedicación ao longo de todos estes anos, manifestando o seu pesar polo peche dunha Fundación que traballou honestamente a prol de mellorar esta sociedade dende o ano 1977. Despois das súas palabras, deuse lectura a unha carta de Alejandro Fernández Pumariño, patrón, ex Presidente da Fundación e persoa que estivo dende os seus inicios en Preescolar na Casa. Deixamos aquí o contido desta carta:

Diante do fin de etapa en Preescolar na Casa

Estamos poñendo remate a un curso escolar e a unha etapa do programa Preescolar na Casa, que pode terminar sendo o remate da súa propia historia.

Estiven acompañando a PnC dende a súa xestación, tanto mentres formaba parte das actividades de Cáritas como dende que acadou autonomía de seu; teño estado presente fisicamente na clausura de algúns dos moitos cursos académicos desenrolados, e hoxe síntome na obriga de dicir algo. Lamentablemente ao final non podo facelo de xeito directo, e por iso remito estas notas que tiña  escritas como guión pra a miña intervención,  por se considerades oportuno que alguén faga lectura dela.

é posible que cumprise esta obriga de dicir algo hoxe  facendo o que contan  fixo Dalí nunha xornada académica nun Centro de Estudios Superiores á que fora convidado: Despois de saudar díxolles ao claustro e alumnos “seré breve; terminé”. Actuando así estaría presente neste acto e, ao tempo, deixaría claro que “non hai palabras”.

De tódolos xeitos hai dúas palabras que non aguanto omitilas: Grazas e ánimo.

1ª GRAZAS!

“é de ben nacidos ser agradecidos”.  A pesares da tristura por ter que compartir a vivencia do remate,  que desexo sexa tan só dunha etapa de PnC, o sentimento de gratitude debe  sobrepoñerse:

- Grazas a tódolos traballadores que fixestes de PnC o que chegou a ser; todos aportástedes saber e entusiasmo ate tal punto que foi posible sacar  aos pais da rutina de cada día para tentar xuntos fornecer as súas habilidades educativas; foi iso o que acadou que unha idea educativa acertada de don Antonio Gandoy fose perfilándose ate acadar o recoñecemento de propios e alleos. Foi o voso traballo polas aldeas, vilas e cidades de Galicia o que mereceu o recoñecemento da sociedade en xeral, e particularmente dos pais que participaron no programa e das autoridades educativas que o validaron, ao punto de que as Administracións o financiaron. Por iso quero deixar constancia neste relevante acto do meu agradecemento a todos, ós que estades aquí hoxe e ós que non puideron estar, e tamén ós que estiveron e deixaron de estalo, particularmente ós que  tiveron que abandonar polo despedimento de hai  seis meses;  que eles recibisen tal despedimento non impediu que, finalmente, teña que acontecer o mesmo para  os demais.

- Grazas aos que foron integrantes do Consello de Caritas de Lugo ate que naceu a Fundación e integrantes do Padroado da Fundacion, dende os finados don Antonio Gandoy, don Aurelio, e dona Adela Vila ate os que o seguen a ser, pasando polos que deixaron de selo por esgotar o prazo para o que foran elixidos ou por vontade propia, porque a súa presenza e intervención non só foi legalmente necesaria senón vivencialmente imprescindible;  non só para o acerto nas decisións senón sobre todo na decisión máis relevante que foi a de tirar para diante a pesares da angustia e medo que sempre nos acompañaron pola inseguridade de futuro, que foi a característica esencial deste programa dende que naceu e ate hoxe

- Grazas aos técnicos das Administracións, tanto da Consellería de Educación como dos demais departamentos da Administración Central, autonómica e local que nos financiaron, por ternos sometido a avaliación permanente tanto dos métodos pedagóxicos empregados como dos resultados acadados, e mesmo por ter revisado tódolos anos as nosas contas; se os Sres. Inspectores de Educación e os Sres. Interventores non tivesen cumprido tales cometidos seguro que non sempre teríamos acertado a estar en estado de permanente revisión.

- Grazas aos que desempeñaron os cargos de decisión nas administracións central, autonómica e local durante o tempo en que estas administracións nos estiveron financiando, porque demostraron saber buscar a maneira de dedicar unha importante cantidade económica para este programa de educación infantil familiar a pesar de dispoñer sempre de orzamentos insuficientes.

Sendo os ingresos da comunidade autónoma de Galicia moi inferiores aos que actualmente tén,  houbo  responsables políticos que foron capaces de dar prioridade ó financiamento  dun programa que estivo a ser durante todos estes anos un acicate eficaz a prol do mantemento do rural.

Os que dirixen agora os departamentos da Xunta de Galicia mudaron de criterio, pero non foi porque o labor dos traballadores de PnC perdese calidade ou eficiencia, pois ningún informe de Inspector de Educación algún se nos fixo chegar en tal sentido. A través dos medios de comunicación chegaron algunhas razóns para ter mudado de criterio, e mesmo en vía parlamentaria se expresaron aparentes “razóns”  para xustificar o remate das subvencións a PnC, pero, con todo respecto, non as estimo convincentes; fronte a elas alzou a súa voz un elevado número de cidadáns e dende logo sindicatos e, mesmo, os partidos políticos. é unha decisión política e hai que acatala, porque non cabe outra, pero quédanos o dereito a discrepar.  Estimo que era máis coherente dicir que é un dos recortes provocados pola crise económica, pero tal alegación non podería evitar que se constatase  que a capacidade económica da Xunta de Galicia é hoxe superior á que tiña cando non só subvencionaba a PnC senón que a impulsou incorporándolle o que fora o programa “En familia”. Xa daquela existían en Galicia as circunstancias escolares ás que agora se alude como razón para afastar a PnC do financiamento.

Grazas a sociedade en xeral por ter acollido o labor desenrolado, por telo valorado, por telo apoiado, por telo defendido… Cantos esforzos dos integrantes dos Sindicatos, dos partidos políticos (de todos eles sen excepción) cantos persoeiros manifestándose a prol de PnC, dende pais e nais que estaban participando ou tiñan participado, ate políticos que estiveron ao noso carón, ate catedráticos das Universidades de Galicia, ate escritores e mesmo tertulianos. A sociedade galega foi un clamor fronte á desaparición de PnC, polo que, a pesares de estar agora na Unidade de Coidados Paliativos,  ainda non está dita a última palabra

2ª.- ANIMO!

Os traballadores de PnC pasades a vivir unha moi triste experiencia, ao igual que moitos miles de traballadores de España; tedes que afrontala coa mesma convicción que tedes afrontado o traballo en PnC; se fostes capaces de conseguir que os pais saísen da súa casa para dedicar un tempo a reflexionar xuntos a prol dos nenos,  tedes demostrado capacidade e forza suficiente para enfrontar a nova situación e saír adiante…

Compartimos a tristura por ver desaparecer algo no que tíñamos ilusión, pero cómpre seguir;  e, por iso,  deséxovos  sorte para que o antes posible contedes con actividade remunerada.

Quero que saibades que estou agradecido pola consideración que sempre me tedes dispensado. Graciñas.

Alejandro Fernández Pumariño

Comments are closed.